5 چالش اساسی تک فرزندها

تک فرزند بودن استرس های منحصر به فردی را به همراه دارد که در این مطلب از مجله فرزندپروری حمید طبائی به 5 چالش اساسی تک فرزندها خواهیم پرداخت.

نکات کلیدی

• تک فرزندها ممکن است در وسط بحث های والدین گیر کنند.
• تک فرزندها ممکن است بار توقعات بسیار بالایی را از والدین خود احساس کنند.
• تک فرزندها استرس مراقبت از والدین را نیز به تنهایی تحمل می کنند.

مقدمه

در این سال ها تک فرزندی بسیار مورد استقبال والدین قرار گرفته است. از همین جهت نیاز است در ساختن تصویر ذهنی از تک فرزندی، چالش‌های منحصربه‌فردی را که آنها در خانواده‌های خود تجربه می‌کنند، بشناسیم. چه خوب و چه بد، آن‌ها با مشکلاتی روبه‌رو خواهند شد که آنهایی که خواهر و برادر دارند راحت‌تر می‌توانند از آن‌ اجتناب کنند.

5 چالش اساسی تک فرزندها

1. هیچ کسی نیست تا او بتواند خود و برداشتهای خود را با او مقایسه کند.

تک فرزندها نمی توانند درک خود را از رویدادهای خانوادگی بررسی کنند و از حمایت خواهر و برادر برخوردار شوند.

در خانواده‌هایی که چند فرزند دارند، یک برادر می‌تواند به خواهرش رجوع کند و بگوید: «مامان فلان چیز را گفت. نظر تو چیه؟». خواهر و برادرها می توانند تجربیات یکدیگر را تأیید کنند، ظاهرشان را به اشتراک بگذارند، از یکدیگر حمایت کنند و در صورت نیاز وارد عمل شوند.

وقتی همه چیز استرس زا می شود، تک فرزند از حمایت و درک خواهر و برادر برخوردار نیست . آنها باید خودشان درباره تعاملاتشان تصمیم بگیرند ، و بدون داشتن پشتیبان و مشورت به رفتارهای دگیران پاسخ دهند.

2. تشدید رابطه سه گانه یا مثلثی.

یک مسئله رایج در خانواده های تک فرزندی قرار دادن فرزند در میان بحث والدین و بزرگسالان است. که در این شرایط کودک ممکن است نقش داور را بازی کند تا هر یک از والدین را آرام کند، برای شکستن سردی و یخ بین آنها اقدام کند، یا پیام هایی را بین والدین رد و بدل کند.این کودکان اغلب با خلق و خوی والدین هماهنگ می شوند تا مسائل احتمالی را پیش بینی کنند. تک فرزندها، به عنوان تنها منبع دوری از بحث و جدل، ممکن است بیشتر در موقعیت استرس زا قرار بگیرند و روزنه های فرار کمتری داشته باشند.

3. میزان توقعات بالا.
برخی از والدین فرزندان خود را تحت فشار قرار می دهند تا در زمینه هایی که برای آنها مهم است به موفقیت برسند که این مسئله ممکن است به معنای پیشرفت تحصیلی، رعایت استانداردهای زیبایی وبهداشت، رعایت استانداردهای مذهبی و یا عملکردهای ورزشی باشد. تک فرزندها ممکن است برای برآوردن خواسته ها و انتظارات والدین خود فشار بیشتری را احساس کنند، چرا که آنها تنها بازتاب و تنها فرزندان والدین خود هستند.

آن تک فرزند، ممکن است خواسته های خود را درونی کند و زیر بار آن امیدها و انتظارات دچار مشکلات روانی-اجتماهی شود و در نتیجه در بزرگسالی، کودک ممکن است برای یافتن اینکه چگونه نیازهای خود را با خواسته های والدین خود مطابقت دهد، دچار مشکل شود.

4. تجربه احساس گناه.

تک فرزندها ممکن است به والدین خود احساس وفاداری بیشتری کنند. در حالی که این نوع وفاداری می تواند باعث ایجاد ارتباط عمیق با والدین شود، اما همچنین می تواند در زمان به اشتراک گذاشتن هر گونه نارضایتی به عنوان یک احساس گناه نیز ظاهر شود.

5. استرس مراقبت از والدین سالخورده.
با افزایش سن والدین، فرزندان ممکن است مسئولیت‌های دیگری مانند کمک به والدین خود در جهت‌مراقبت‌های بهداشتی، تبدیل شدن به وکیل و مسئولیت مستقیم رفاه آنان را بر عهده بگیرند. بدون هیچ راهی برای اشتراک گذاری این وظیفه بین خواهر و برادرها تک فرزندها ممکن است احساس مسئولیت بیشتری داشته باشند. برخی حتی معتقدند که هرگز نباید خیلی از والدین خود دور شوند و مطمئن نیستند که برای حمایت بیشتر به کجا مراجعه کنند.

توصیه نهایی

والدین تک فرزندها می توانند با اندیشیدن در مورد نحوه عملکرد خانواده، از تنها فرزند خود حمایت کنند. والدین ممکن است یاد بگیرند که فرزندشان را از دعوا دور نگه دارند، فرزندشان را تشویق کنند که به جای آن چیزی که امیدوارند فرزندشان باشد، همان چیزی شود که هستند، و مطمئن شوند که سیستم های حمایتی دیگری برای خودشان ایجاد می کنند.

تک فرزندها نیز به نوبه خود می‌توانند در مورد زمانی که همه چیز بیش از حد استرس‌زا می‌شود یا نیاز به حمایت‌های بیشتر دارند با مهارت دوستیابی تا حدی آن را پوشش دهند. اگرچه اینها مسائلی هستند که فقط کودکان ممکن است با آن روبرو شوند، اما به هیچ وجه اجتناب ناپذیر نیستند.

منابع

https://www.psychologytoday.com/intl